لبخندِ وجودمی..

با وجودی که چند ساعتی توانستم بخوابم و استراحت کنم؛ 

اما هنوز آنقدر جان نداشتم سر از روی بالش بردارم. 

قلبم هنوز درد می کرد و آرام آرام نفس می کشیدم. 

با چشمان بسته، دست روی قلبم گذاشتم چند ثانیه ای ماساژ دادم.

در حین درد، لبخند روی لبم نشست؛ حسِ خوبِ وجودم، دوست داشتنِ عمیق اوست.

دوباره باید پیاده روی هایم را شروع کنم و مراقب قلبِ خسته ام باشم.