هر دو ترسیده بودیم

روی تختم نیم خیز شدم نشستم. خیلی ترسیده بودم.

نگاهی به ساعت روی دیوار کردم سه و نیم شب بود. 

بالشم را برداشتم از اتاق بیرون آمدم رفتم کنار پسرم خوابیدم.

ضربان قلبم خیلی تند می زد سعی کردم چشم روی هم بگذارم نتوانستم.

به پهلو شدم و به چهرۀ پسرم خیره شدم. آرام چشم باز کرد در تاریکی به من خیره شد:

ــ مامان می ترسم.

دستش را بین دستانم گرفتم نوازش دادم و گفتم:

ــ چرا عزیزِ مامان؟ نترس، من کنارتم..

در حالی که تمام وجود خودم هم از درون ترس را صدا می زد! حس بی پناهی داشتم.

ــ مامان تشنه ام. میرم آب بخورم

ــ برو..

لامپ اتاق را روشن کرد رفت آشپزخانه آب خورد برگشت؛ دوباره دستم را گرفت.